Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018

Χειμώνας: σπέρνοντας το σπόρο του καλοκαιριού!

O χειμώνας είναι μια εποχή περισσότερο συνδεδεμένη με την εργασία, τις ευθύνες, την μεγαλύτερη παραμονή στο σπίτι λόγω κρύου και μικρότερης μέρας. Οι αποσκευές του καλοκαιριού έχουν ήδη τακτοποιηθεί στα πάνω ράφια και στις αποθήκες και έχουμε για τα καλά μπει στο «πρόγραμμα», την καθημερινή ίσως ομιχλώδη ζωή, τη «χειμερινή» ζωή: με τον προγραμματισμένο γρήγορο και επαναλαμβανόμενο ρυθμό.

Συχνά θα διαπιστώσουμε ότι νιώθουμε «πεσμένοι», σαν να συντονιζόμαστε με τη διάθεση του καιρού: λιγότερο φως, μικρότερη ημέρα, μουντάδα. Μαζευόμαστε σπίτι και καμιά φορά επιστρέφοντας και κλείνοντας την πόρτα πίσω, αναστενάζουμε ευχάριστα γιατί τώρα, θέλουμε περισσότερο να κλειστούμε και να χουχουλιάσουμε.

Άραγε από τι θέλουμε να κλειστούμε; Από το κρύο, τη βροχή, τη νύχτα;

Τι είναι αυτό που με ανάσα ανακούφισης κλείνουμε πίσω μας όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας;

Τι είναι πάλι αυτή η ανάγκη να μείνουμε μόνοι, να ηρεμήσουμε, να κάτσουμε με μια χνουδωτή κουβέρτα στον καναπέ μας και να πούμε σε ένα φίλο «μπα, δεν έχω διάθεση, θα μείνω μέσα».

Ο χειμώνας, μας συνδέει περισσότερο με την πλευρά μας που μεγαλώνει, που αναπτύσσεται.

Εργαζόμαστε. Δεν εργαζόμαστε μόνο στη δουλειά μας, εργαζόμαστε συντηρώντας ένα σπίτι, εργαζόμαστε μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, εργαζόμαστε πάνω στους στόχους και τις επιδιώξεις μας, εργαζόμαστε μέσα στις σχέσεις μας, εργαζόμαστε με τον εαυτό μας. Ερχόμαστε δηλαδή αντιμέτωποι με όλα εκείνα τα πεδία της ζωής μας, στα οποία καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε και να τα αντιμετωπίσουμε.

Μακάρι αν αντί γι αυτές τις λέξεις λέγαμε, να «ανταποκριθούμε». Όμως η αλήθεια είναι ότι απαιτεί δουλειά, ενέργεια και εγρήγορση να ανταποκρινόμαστε σε όλα αυτά ταυτόχρονα. Η δουλειά απαιτεί κόπο. Έτσι συχνά η ζωή φαντάζει πεδίο μάχης και εμείς μαχητές στρατιώτες που τρέχουμε να την προλάβουμε.

Ένα μέρος λοιπόν της περισσότερο «βαριάς» διάθεσης το χειμώνα, έχει να κάνει με αυτό, με τη φυσιολογική επίπονη διαδικασία της μάθησης στα διάφορα πεδία που απαιτεί κόπο.

Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να «εργαστούμε» και ποια είναι η σχέση μας με την εργασία και εμάς ως εργαζόμενους;

Τώρα μπαίνουμε σε ένα άλλο χώρο, αυτόν της αντίληψης, του πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα.

Η αντίληψη είναι κάτι υποκειμενικό και εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.

Την ίδια κατάσταση κάποιος μπορεί να την αντιλαμβάνεται και άρα να την βιώνει ως «αδιέξοδη, βαρετή, βασανιστική», ενώ κάποιος άλλος να την αντιλαμβάνεται «ενδιαφέρουσα» που μπορεί να του δώσει ιδέες και απλά κουραστική.

Την ίδια ζωή μπορεί κάποιος να τη βιώνει ως «θύμα» και άλλος να τη βιώνει ως «δημιουργικός μαθητής». Κάποιος μπορεί να αισθάνεται τη ζωή ως «πεδίο μάχης», που πρέπει να βγει έξω και να παλέψει οφθαλμός αντί οφθαλμού, και κάποιος να την αισθάνεται ως ένα «μονοπάτι ανάπτυξης, δημιουργίας, μάθησης» όπου καλείσαι να δρας ως «ειρηνικός πολεμιστής» που θα έλεγε και ο Dan Millman.

Άραγε τι επιλογές έχουμε κάνει πάνω σε αυτό και προς ποια από τις κατευθύνσεις τείνουμε; Πώς αντιμετωπίζουμε τη μάθηση, τους εργαζόμενους εαυτούς μας; Είναι η ζωή σε περίοδο εργασίας ένα βάρος; Τι επιλογές έχουμε ή δεν έχουμε κάνει ώστε να νιώθουμε έτσι;

Όσο περισσότερο τη ζωή που ζούμε την επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι, δηλαδή είναι ή τείνει να είναι περισσότερο προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε, τόσο λιγότερο επίπονη είναι η εργασία και η μάθηση και τόσο περισσότερο τις αντιλαμβανόμαστε σαν διαδικασίες-ευκαιρίες για ανάπτυξη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η εργασία και η μάθηση απαιτούν κόπο. Όμως όσο αυτά για τα οποία κοπιάζουμε, τα επιλέγουμε, τα επιθυμούμε, μας εκφράζουν και μας ταιριάζουν τόσο αυτός ο κόπος αποκτά νόημα, αξία και η επίτευξη των στόχων μας αποδίδει ικανοποίηση και ευχαρίστηση!

Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι το χειμώνα σπέρνουμε τους σπόρους για τα δημιουργήματα που πρόκειται να γεννηθούν και για τα οποία μπορούμε να γιορτάσουμε το καλοκαίρι.

Γι αυτό θα πρέπει να υπάρχουν στιγμές που θα χρειαστεί να αναρωτηθούμε:

• Ζούμε κοντά στη ζωή που μας ευχαριστεί;
• Νιώθουμε την αξία σε αυτά που κάνουμε;
• Μήπως πρέπει να αλλάξουμε κάτι;
• Μήπως χρειαζόμαστε κάτι καινούριο; Nα προσπαθήσουμε το επιδιώξουμε;

Η αλήθεια είναι ότι σε μεγάλο βαθμό είναι επιλογή μας:

• να απολαμβάνουμε τη ζωή ή να χτίζουμε τη ζωή με τρόπο που να μπορούμε να την απολαμβάνουμε
• να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ως ευκαιρία και ως δώρο.

Αυτή η άποψη είναι αισιόδοξη αν σκεφτούμε, ότι εφόσον δεν είμαστε έρμαια αλλά δημιουργοί μπορούμε, να επιλέξουμε τα πράγματα που θέλουμε. Απλώς χρειάζεται να βρούμε και να οδεύουμε περισσότερο προς τα κίνητρά μας, να συντονιστούμε με αυτά που μας κινητοποιούν στη ζωή.

Τότε ίσως δώσουμε περισσότερο αξία στο χειμώνα, στην εργασία, σε εμάς που ανταποκρινόμαστε και δουλεύουμε ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα πεδία της καθημερινότητάς μας και ίσως τότε η κούραση να γίνει περισσότερο γλυκιά και η διάθεση περισσότερο απαλή, σαν ένα τραγούδι τζαζ που απολαμβάνουμε παρέα με ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ στο καναπέ κοντά στη ζεστασιά των ανθρώπων που αγαπάμε!

«Στα βάθη του χειμώνα τελικά έμαθα ότι υπήρχε μέσα μου ένα ακατανίκητο καλοκαίρι»
AlbertCamus

Κείμενο : Δανάη Χορομίδου, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια με ειδίκευση στο Ψυχόδραμα, Ψυχοκίνηση, Κέντρο Ψυχοδράματος & Προσωπικής Ανάπτυξης, www.danaichor.blogspot.gr